Τὰ Σχολικὰ θεατρικὰ δρώμενα τῆς 25ης Μαρτίου στὸ Παλιὸ τὸ Κλήμα

  Μνήμη ἱερὴ Ἀνέστη Κούκουρα, Διδασκάλου Σὲ ὅσους περισσεύει ἀκόμα ἡ μνήμη ἡ ἱερή, αὐτὴ ἡ μέρα, ἡ 25 η Μαρτίου, ἀφήνει ἀναμφίβολα μέσα του...

 Μνήμη ἱερὴ Ἀνέστη Κούκουρα, Διδασκάλου

Σὲ ὅσους περισσεύει ἀκόμα ἡ μνήμη ἡ ἱερή, αὐτὴ ἡ μέρα, ἡ 25^η Μαρτίου, ἀφήνει ἀναμφίβολα μέσα του ἴχνη πατριωτικῆς συνείδησης καὶ προπάντων εὐγνωμοσύνης γιὰ ὅσους πάλεψαν μὲ αὐτοσυνειδησία, ἱερὸ χρέος καὶ φιλότιμο γιὰ «τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστιν τὴν Ἁγίαν καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερίαν». Λόγος χιλιοειπωμένος καὶ πιὸ πολὺ βιωμένος. Συνειδητά, μάλιστα, βιωμένος.

Τότε, λοιπόν, ἐδῶ καὶ ἑξήντα κοντὰ χρόνια, τέτοιες μέρες προσερχόμασταν μὲ ἱερὸ δέος καὶ συγκίνηση, ὡς μαθητὲς τοῦ ταπεινοῦ μὲν, ἀλλὰ τόσο νοικοκυρεμενου Σχολείου τοῦ χωριοῦ μας, νὰ τιμήσουμε τὴν Ἡμέρα, τὴν Ἁγια Μέρα ποὺ ξημερωσε μὲ ὅλη τὴ δόξα κι ὅλη τὴ χάρη, συγκεντρωμένοι στὴ αὐλή τοῦ Σχολείου καὶ περιμένοντας τὴ Δασκάλα καὶ τὸ Δάσκαλο νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν ἐκκλησιά, γιὰ νὰ ἐκκλησιαστοῦμε πρῶτα. Αὐτὸ ἦταν τὸ προανάκρουσμα τῆς Γιορτῆς, ἡ ὁποία συμπληρώνονταν τὸ ἀπόγευμα στὸ Σχολεῖο μὲ τὴ λαμπρὴ Σχολικὴ Γιορτή. Γιορτὴ νὰ τιμηθεῖ ἡ Ἡμέρα μέν, μὰ καὶ νὰ δείξουν τὰ παιδιὰ τὸ ταλέντο τους. Ἀφανὲς ταλέντο ὑποκριτικῆς, ὡστόσο τόσο σηματικὸ γιὰ τὰ ἴδια τὰ παιδιά, ποὺ ὅταν πιὰ μεγάλωναν κι ὡρίμαζαν, τότε ἀναλογίζονταν αὐτὲς τὶς τερπνὲς καὶ ὅμορφες στιγμὲς καὶ δάκρυζαν μὲ ἰερὴ νοσταλγία, ἀλλὰ καὶ εὐχαρίστηση.

Ἡ Σχολική, λοιπόν, Γιορτὴ τῆς 25^ηςΜαρτίου, μυρωμένη πάντα ἀπὸ τὶς πρῶτες τῆς ἄνοιξης εὐωδιές, συγκινοῦσε πολύ τοὺς απλούς Κληματιανούς. Γιατί πάιζονταν ἐκεῖνα τὰ θαυμάσια «σκέτς», τὰ μικρά θεατρικά ἔργα δηλαδή, ποὺ συνέπαιρναν τοὺς χωρικούς, ἀφοῦ τότε ἔλειπε ἡ τηλεόραση καὶ κάθε ἄλλη ψυχαγωγία.

Στὴ μνήμη ἀπομένουν πολλὰ ἀπὸ κεῖνα τὰ θεατρικά, τὰ φωτισμένα μὲ «λούξ» καὶ μὲ σκηνικά, τὰ ὁποῖα κατασκέυαζε ὁ δάσκαλος μὲ μεγάλο μεράκι.Ὅπως ἐπίσης ἀλησμόνητες θὰ μείνουν οἱ ἑρμηνεῖες κάποιων μαθητῶν σὲ ρόλους διάφορους, ὅπως π.χ τοῦ Ζαχαριᾶ τοῦ Χήρα σὲ ἱερομόναχο Σαμουὴλ στὸ Κούγκι καὶ τοῦ Δήμου τοῦ Εὐαγγελινοῦ σὲ Γερο-Δῆμο.

Ἀθάνατες ὄντως στιγμὲς καὶ μνῆμες μαζί.

Ἄς εἶναι ἀναπαμένη ἡ ψυχὴ τοῦ Δασκάλου μας, τοῦ Ἀνέστη τοῦ Κούκουρα ποὺ μὲ ἐπιτυχία μᾶς τὶς ἀφησε κληρονομιά.

 π. κ. ν. κ