Τὸ λησμονημένο, παλιὸ κουβούκλιο τοῦ Ἐπιταφίου μας

Τὸ λησμονημένο, παλιὸ κουβούκλιο τοῦ Ἐπιταφίου μας

( Μνῆμες τῆς Μ. Παρασεκυῆς) 

Πασχἀλιο εὐχετήριο στὸν Παναγιώτη, στὸ Σταθη, στὸ Γιάννη καὶ ὅσους παλιοὺς Κληματιανοὺς ἀπόμειναν νὰ θυμοῦνται.

Γνωρίζω πὼς γίνομαι κουραστικὀς, γιατὶ κατὰ καιροὺς  παρουσιάζω λησμονημένα τοπία μνήμης ἀπὸ τὸ παλιό μας τὸ χωριό. Ὁπως ἐπίσης γνωρίζω,  πὼς ὁ ψυχισμὸς τοῦ Κληματιανοῦ - καθὼς ἄφησε τoὺς ποτισμένους μὲ πολλὲς ἀναμνήσεις χώρους τοῦ γενέθλιου χώρου μας-ὅλο καὶ ἀμβλύνεται… Κι ὠς παραδειγμα φέρω τὴν ἀντικατάσταση-ἐδῶ καὶ χρόνια, ἀπό τὸν καιρὸ τῆς ἐφημερίας τοῦ μακαριστοῦ παπα-Βαρσαμᾶ-τοῦ παλαιοῦ κουβουκλίου τοῦ Ἐπιταφίου μὲ νέο, ξυλόγλυπτο καὶ «φαντασιμιό», κατὰ τὴν τοπική μας διάλεκτο. Προσωπικὰ δὲν ἔχω καμμιὰ διάθεση νὰ κρίνω, γιατί, δηλαδή,  ἀντικαταστάθηκε τὸ παλιὸ κουβούκλιο μὲ τὸ νέο. Μπορῶ ὅμως, ὠς ἕνας ἀπὸ τοὺς παλιότερους κληματιανοὺς νὰ πῶ κ’ἐγὼ τὸν καημό μου καὶ νὰ καταθέσω τὶς ὅποιες μου σκέψεις. 

Δὲ γνωρίζω πόσων ἡ ψυχὴ φτερουγίζει, ὅταν θυμηθεῖ , ὅταν «ἀναβάνει» δηλαδή, ἐκεῖνες τὶς περασμένες  Μ. Παρασκευές. Πόσοι, μὲ λίγα λόγια, στέκουν κι ἀφουγκράζονται τοὺς ὁμίλους τῶν παλιῶν γυναικῶν, ποὺ μὲ μεράκι, φιλοκαλία, συγκίνηση καὶ δέος μεταμόρφωναν αὐτὸν τὸν ξύλινο, τὸ λιτὸ σκελετὸ σὲ ἔργο τέχνης καὶ συνάμα προσευχῆς. Μὲ λουλούδια, ὄχι ξενικά, ἀλλὰ ἀπό τὶς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν, μὲ «γορδέλες» φρεσκοσιδερωμένες, μὲ τὰ φαναράκια καὶ πάνω σ’αὐτὰ τὶς μικρὲς σημαιοῦλες. Κι ὕστερα ἐκεῖνες οἱ λουλουδουφτασμένες  γιρλάντες;, ἀλλὰ  καὶ οἱ κρινοὶ στὰ τέσσερα «χέρια»ποὺ κρατοῦσαν οἱ ἄντρες ὅταν λιτανευαν τὸν Ἐπιταφιο…

Ἀλήθεια, κάθομαι ἀπόψε καὶ σκέφτομαι τὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ φρόντιζαν νὰ παρουσιαστεῖ ἕνα σεμνὸ μέν, ἀλλὰ κι ἀρχοντικὸ στολίδι, τὸ ὁποῖο λιτάνευε τὸν Μεγαλο Νεκρό… Ποῦ εἶναι ἡ θειὰ τὸ Ἀναργυρώ, οἱ ἀδεφές της, ἡ θειὰ ἡ Ράπαινα, ἡ θειὰ ἡ Ούρανία ἡ Τσακμάκαινα, ἡ Ἀντρομάχη ἡ Νυδαίηνα, ἡ θειὰ ἡ Μάχη ἡ Καρβέλαινα κὰι τόσες ἀκόμα, ποὺ ἀπομειναν στὴ Μνήμη νὰ τὶς θυμᾶται τέτοια μέρα καὶ νὰ τὶς Μνημονεύει…

Ξέρω, ὅτι καθὼς ξημερώνει ἡ Μ. Παρασευή, ἡ παλιά μας ἡ ἐκκλησιά τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων στὸ κάτω χωριό, θὰ εἶναι σιωπηλή, παγωμένη, ἀλλὰ πάντα εὐωδιαστή. Γιατὶ ἔχει ταμιεύσει τὸσες καὶ τόσες εὐωδιὲς ἀπὸ παλιοὺς ‘Ἐπιταφίους, στολισμένους  Ἐπιταφιους μὲ τριανταφυλλα ἀνοιξιάτικα, μὲ μπουκετακια γαρύφαλλα καὶ ματζουρανα, μὲ μαργαρίτες…Αὐτες τὶς εὐωδιὲς ἀνασαίνει ἀκόμα τὸ παλιό, ἀστολιστο κουβούκλι, ποὺ ἀναπάυεται στὸν γυναικωνίτη τῆς παλιᾶς ἐκκλησιας, συντροφευμένο κι αὐτὸ μὲ λέιψανα κατοικίας ἀνθρώπων…Μὲ ἐρείπια δηλαδή. Ποὺ τὰ Υλικά τους ὡστόσο εἶναι ἀθανατα τεκμήρια ἱστορίας…Μέχρι σήμερα.

Καλὴν Ἀνασταση  π. κ. ν. κ. ( Καθὼς ξημερώνει ἡ Μ. Παρασευὴ τοῦ 2021)