Ανοιξιάτικη Γλώσσα...

  (Ἀλησμόνητες περιγραφὲς τῆς Ἄνοιξης στὴ Γλώσσα, τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν θεωρεῖο τοῦ νησιοῦ)   Ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητα...

  (Ἀλησμόνητες περιγραφὲς τῆς Ἄνοιξης στὴ Γλώσσα, τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν θεωρεῖο τοῦ νησιοῦ)

  Ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητας ἐνὸς τόπου εἶναι ἀναμφίβολα καὶ οἱ γραπτὲς μαρτυρίες. Ὁ λόγος, δηλαδή, ποὺ ἐκφράζει, μαρτυρεῖ καὶ περισσότερο
«εἰκονίζει» μὲ λέξεις αὐτὰ τὰ θεόστελτα ὀχήματα ἐννοιῶν τὴν πραγματικότητα.
 Γιατὶ οἱ γραπτὲς αὐτὲς μαρτυρίες πρωτίστως διδάσκουν εὐαισθησία καὶ κάλλος: γιὰ νὰ ἀκτινοβολεῖ ἔτσι ὁ λόγος καὶ νὰ φωτίζει τὶς ψυχές μας.

  Ἡ Γλώσσα ἔχει εὐτυχήσει νὰ ὑπηρετήσει τὸ Πνεῦμα μὲ δύο κορυφαίους γηγενεῖς λογίους της, ποὺ τὴν τίμησαν δεόντως καὶ μὲ συνέπεια: εἶναι ὁ ἐδῶ καὶ χρόνια ἐκδημήσας Βασίλης Δ. Κουκουρίνης κι ὁ προσφιλής μας Βασίλης Λαρυγκάκης, ἐκπαιδευτικός, ἀλλὰ καὶ συνειδητὸς ὑπηρέτης τοῦ ἱ.Ἀναλογίου, γιὰ νὰ τέρπει ἔτσι μὲ τὶς ψαλμωδίες του, τὸν Λαὸ τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου.
Αὐτοὶ οἱ ἄξιοι λόγιοι σιμὰ στοὺς ὁποίους μπορεῖ νὰ συγκαταλεγοῦν οἱ φίλοι τῆς Γλώσσας, ὅπως ὁ κ. Κωστας Λίπαης, διακεκριμένος Μαγνησιώτης  Λαογραφος καὶ Ἱστορικός, ὁ καθηγητὴς κ. Κων Κάρκος, ὀ μακαρίτης γιατρὸς Γιάννης Παπαγεωργίου κ.ἄ  εἶναι ποὺ μὲ συνέπεια καὶ ἱερὸ δέος ὑψώνουν τὴ Γλώσσα τοῦ Πολιτισμοῦ καὶ τοῦ Πνεύματος, γι᾿ αὐτὸ καὶ θὰ πρέπει νὰ τιμῶνται πάντα. Γιατὶ πολιτισμὸς δὲν εἶναι μοναχα οἱ ἐκδηλώσεις, ἀλλὰ πρωτίστως ἡ πνευματικὴ προσφορὰ καὶ κυρίως ἡ προσπάθεια νὰ ζωγραφίσεις μὲ λέξεις τὴν ὁμορφιά, τὴν ἀρχοντιὰ καὶ τὴ Δημιουργία:  Αὐτὴ ποὺ μᾶς δωρήθηκε ἄνωθεν, ἄσχετα τὶ λένε οἱ διάφοροι.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον χαριτωμένα γραπτὰ τοῦ μακαρίτη τοῦ Βασίλη Δ. Κουκουρίνη εἶναι καὶ τὸ «Ἡ Γλώσσα τῆς Σκοπέλου», ποὺ πρωτοδημοσιέυτηκε στὴ ἐφ. «Θεσσαλία»τοῦ Βόλου πριν ἀπὸ 51 χρόνια...
  Μὲ πόση χάρη ἰχνογραφεῖ τὸ χωριό του στὶς τέσσερεις ἐποχές, ὁ Κουκουρίνης...Κι αὐτὸ γιατὶ ἡ λειτουργία τοῦ Νόστου, τοῦ κορυφάιου αὐτοῦ βιώματος τοῦ κάθε συνειδητοῦ ἀπόδημου, ξεδίπλωνε ὅλη τὴν τρυφερότητα καὶ τὴν εὐαισθησία, ὥστε νὰ παρουσιαστεῖ αὐτὸ τὸ ποίημα, ποὺ κάθε Γλωσσιώτης νέος ἤ ἠλικιωμένος, ὀφειλει νὰ τὸ διαβασει καλά.
Ἀπὸ τὸ δημοσίευμα αὐτὸ δάνειστηκα τὰ παρακάτω, ποὺ ἀναφέρονται στὴν παλιά  γλωσσιώτικη  Ἄνοιξη,  ὥστε νὰ καταλάβουν οἱ νεότεροι ὅτι «εἴμαστε ἀπὸ καλὴ γενιἀ».
  
   « Ἡ ἄνοιξις στὸ χωριὸ εἶναι κάτι τὸ ἀσύλληπτο, τὸ ἀνώτερο, τὸ  ἀπερίγραπτο. Παράδεισος πραγματικὸς εἶναι ὁ τόπος, μ᾿ ἀγγέλους καὶ λουλούδια. Μὲ δυσκολία μπορεῖ κανεὶς νὰ βρῆ ἄλλους τόπους νὰ κάνη σύγκριση. Ὁ ἄνθρωπος χορταίνει ἀπὸ εὐτυχία αὐτὴ τὴν ἐποχὴ κι ἡ καρδιά του τραγουδᾶ χαρούμενα νέους ἀνοιξιάτικους σκοπούς. Τὰ χελιδόνια ξαναέρχονται ἀπὸ τὰ θερμὰ μέρη καὶ χτίζουν φωλιές, ἡ γῆ φουσκώνει, τὰ πρόβατα γεννοβολοῦν τέσσερα καὶ πολλὲς φορὲς ἕξ ἀρνάκια κι εἶναι καὶ αὐτὸ ἕνα ἀπὸ τὰ σπάνια φαινόμενα ποὺ παρουσιάζει τὸ χωριὸ καὶ προξενεῖ τὴν ἀπορία, τὸν θαυμασμὸ καὶ τὴν μελέτη τῶν εἰδικῶν. Οἱ ἀχλαδιὲς ἀνθίζουν, ἀρωματίζουν τὸ νησί, καὶ ἑτοιμαζονται νὰ φέρουν τὸ φημιστό τους καρπό. Οἱ νέοι καὶ οἱ νέες, τὰ φεγγαροφώτιστα βράδυα, κοπαδιαστὰ διαβαίνουν τὰ σκιερὰ σοκάκια καὶ τραγουδοῦν. Ἁπλώνεται παντοῦ χαρά.  Ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει πάντα πρωτομαγιά. Παντοῦ βλέπεις τὴν ἀναγέννηση, τὴ δημιουργία ».
Ὄμορφες στιγμές, χαριτωμένες κι ἀλλησμόνητες θαρρῶ..

π. Κων. Ν. Καλλιανός